การใช้เฟอริคคลอไรด์ในขบวนการบำบัดน้ำเสีย

กรุณาอย่าโทรสอบถามเกี่ยวกับบทความนี้
เราเป็นเพียงผู้รวบรวมข้อมูลและนำเสนอให้ท่านได้ศึกษาเท่านั้น...
ไม่ได้มีความรู้มากกว่าบทความที่ลงไป
ทางเราขอสงวนสิทธิ์ไม่ตอบคำถามใด ๆ เกี่ยวกับบทความนี้


Line ID และเบอร์โทรข้างล่างนี้ สำหรับผู้ที่สนใจจะเรียนกัดกรดเท่านั้น

การใช้เฟอริคคลอไรด์ในขบวนการบำบัดน้ำเสีย 

         สารเคมีสร้างตะกอน ได้แก่ อะลูมิเนียมซัลเฟต เฟอร์ริกคลอไรด์ และโพลีอะลูมิเนียมคลอไรด์ถูกใช้สำหรับการทดสอบแบบจาร์เทสกับแหล่งน้ำที่ใช้ในกระบวนการผลิตน้ำประปาของมหาวิทยาลัยอุบลราชธานี   การทดลองพบว่า ความเข้มข้นที่เหมาะสมของอะลูมิเนียมซัลเฟต เฟอร์ริกคลอไรด์ และโพลีอะลูมิเนียมคลอไรด์ คือ 30 มิลลิกรัมต่อลิตร, 30 มิลลิกรัมต่อลิตรและ 100 มิลลิกรัมต่อลิตรตามลำดับ สารเคมีส่วนใหญ่ให้ค่าการกำจัดความขุ่นสูงมากกว่าร้อยละ 90  การกำจัดสารอินทรีย์ธรรมชาติโดยอะลูมิเนียมซัลเฟตและเฟอร์ริกคลอไรด์ประมาณร้อยละ 56  ขณะที่โพลีอะลูมิเนียมคลอไรด์ให้ค่าการกำจัดค่อนข้างต่ำน้อยกว่าร้อยละ 35.8  ส่วนการเติมสารละลายแคลเซียมไฮดรอกไซด์ให้ค่าการกำจัดความขุ่นไม่แตกต่างจากการไม่เติมสารละลายแคลเซียมไฮดรอกไซด์สำหรับสารสร้างตะกอนทั้งหมด อย่างไรก็ตาม การกำจัดสารอินทรีย์ธรรมชาติมีแนวโน้มสูงขึ้นจากการเติมสารละลายแคลเซียมไฮดรอกไซด์ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเฟอร์ริกคลอไรด์และโพลีอะลูมิเนียมคลอไรด์

 บทนำ

             กระบวนการผลิตน้ำประปา (Water treatment system) ประกอบด้วยการผ่านแหล่งน้ำเข้าสู่ตะแกรง (Screening) เพื่อกำจัดวัตถุหรืออนุภาคที่มีขนาดใหญ่โดยน้ำที่ผ่านตะแกรงแล้วจะประกอบด้วยอนุภาคที่มีประจุลบ ซึ่งจะผ่านไปรวมตัวกับสารเคมีสร้างตะกอนในกระบวนการสร้างและรวมตะกอน (Coagulation and flocculation) ทำให้เกิดการชนกันและจับตัวระหว่างสารเคมีและอนุภาคที่มีประจุลบทำให้เกิดการลดประจุของอนุภาคลงและทำให้อนุภาคจับตัวเป็นกลุ่มกันมากขึ้น ทำให้เกิดมีน้ำหนักและสามารถตกตะกอนลงไปในถังตกตะกอนโดยอาศัยแรงโน้มถ่วงของโลก น้ำที่ใสที่ผ่านการตกตะกอนแล้ว จะผ่านเข้าสู่กระบวนการกรองทราย (Filtration) เพื่อกำจัดอนุภาคที่มีขนาดเล็กที่ยากต่อการตกตะกอนในถังตกตะกอน โดยอนุภาคสามารถจับตัวในชั้นทรายทำให้น้ำที่ผ่านการกรองสามารถลดปริมาณความขุ่นได้ น้ำที่ผ่านการกรองจะถูกส่งไปเพื่อเติมสารคลอรีนสำหรับการฆ่าเชื้อ (Chlorination) ก่อนที่จะถูกปั๊มขึ้นเก็บในถังพักแล้วกระจายน้ำให้ชุมชนต่อไป

             กระบวนการสร้างและรวมตะกอน เป็นกระบวนการที่เติมสารเคมีเพื่อกำจัดความขุ่นของน้ำโดยทำให้อนุภาคของคอลลอยด์มีขนาดใหญ่และมีน้ำหนักที่ง่ายต่อการตกตะกอนในถังตกตะกอน การเติมสารเคมีในการสร้างตะกอนลงไปในน้ำเพื่อเพิ่มประจุบวกในน้ำ ทำให้เกิดการลดแรงผลักของอนุภาคที่มีประจุลบส่ง ผลให้อนุภาคเคลื่อนตัวเข้าหากันและอนุภาคเข้ามาเกาะกันมากขึ้น ขณะที่มีสารเคมีเข้ามาสัมผัสกับอนุภาค หากสารเคมีมีการกระจายตัวได้ดี ก็จะทำให้อนุภาคต่าง ๆ เข้าทำปฏิกิริยากันได้มากขึ้น  โดยกระบวนการดังกล่าวนี้ จะเกิดขึ้นในระยะเวลาอันสั้นอาจจะน้อยกว่าวินาที ผลที่ได้คือ การเกิดอนุภาคที่มีขนาดใหญ่ขึ้น หลังจากเกิดการสูญเสียการคงตัว โดยการลดแรงผลักของประจุลงเกิด Destabilized บนผิวของอนุภาคซึ่งต่อมาทำให้เกิดกลุ่ม floc หรือเรียกว่า flocculation  กลไกการเกิดของกลุ่ม floc นั้นเกิดจากการผสมเบา ๆ และใช้เวลานาน เพื่อที่จะเปลี่ยนอนุภาคจากขนาดเล็กให้เป็นอนุภาคขนาดใหญ่ ซึ่งมองเห็นได้และเกิดการตกตะกอนลงในถังตกตะกอนอย่างรวดเร็วโดยอาศัยแรงโน้มถ่วงของโลก  นอกจากการสร้างและรวมตะกอนสามารถลดความขุ่นของน้ำได้และยังสามารถกำจัดสารอินทรีย์ธรรมชาติได้เพียงบางส่วน โดยทั่วไป สารอินทรีย์ธรรมชาติสามารถทำปฏิกิริยากับสารคลอรีนในกระบวนการฆ่าเชื้อ และเป็นต้นเหตุที่สำคัญของการเกิดสารก่อมะเร็งในน้ำ (Carcinogen compounds) ได้แก่ ไตรฮาโรมีเทรน(Trihalomethanes, THMs)  กรดฮาโรอะซิติก (Haloacetic acids) เป็นต้น อย่างไรก็ตาม ประสิทธิภาพการกำจัดสารอินทรีย์ธรรมชาติโดยใช้สารเคมีในกระบวนการสร้างและรวมตะกอนนั้นอาจไม่สูงมากนัก ส่วนใหญ่การกำจัดสารอินทรีย์ธรรมชาติที่มีประสิทธิภาพสูงและนิยมใช้นั้น ได้แก่ การกรองโดยใช้เทคโนโลยีเมมเบรน (Membrane filtration) เช่น ระบบกรองแบบนาโนฟิลเตรชั่น (Nanofiltration) (Hong and Elimelech, 1997;  Kilduff et al., 2004)  ระบบออสโมซีสผันกลับหรืออาร์โอ (reverse osmosis, RO) ที่ใช้ในการกำจัดสารอินทรีย์ธรรมชาติในน้ำ (Mattaraj and Kilduff, 2003; Kilduff et al. 2004)   การใช้ระบบกรองแบบเมมเบรนสามารถทำได้ โดยจำเป็นอย่างยิ่งที่ต้องมีการบำบัดน้ำในขั้นต้น (Pretreatment) ก่อนที่จะนำมาผ่านแผ่นเมมเบรน เพื่อลดการอุดตันบนผิวของเมมบรนและยืดอายุการใช้งาน รวมทั้งช่วยลดต้นทุนของการเปลี่ยนแผ่นเมมเบรนเนื่องจากผลของการอุดตันบนแผ่นเมมเบรน

การใช้สารเคมีในการสร้างตะกอน (Chemical Coagulation) เพื่อใช้เป็นสารที่ก่อให้เกิดการรวมตัวของอนุภาคที่มีขนาดเล็กทำให้จับกันเป็นกลุ่มและมีน้ำหนัก ทำให้เกิดการตกตะกอนและลดความขุ่นในน้ำ โดยการศึกษาได้เน้นประสิทธิภาพของชนิดสารเคมีในการสร้างตะกอน เพื่อการกำจัดความขุ่นในน้ำและการกำจัดสารอินทรีย์ธรรมชาติ การวิเคราะห์เพื่อหาปริมาณสารที่เหมาะสมของสารเคมีแต่ละชนิดสำหรับกระ บวนการสร้างและรวมตะกอน การเติมค่าความเป็นด่างในน้ำโดยสารแคลเซียมไฮดรอกไซด์ที่อาจส่งผลต่อประสิทธิ ภาพการกำจัดความขุ่นและสารอินทรีย์ธรรมชาติ

 วิธีการทดลอง 

2.1  ชนิดของสารเคมีและความเข้มข้น

สารเคมีในการสร้างตะกอนที่ใช้ในการศึกษานี้มี 3 ชนิด ได้แก่   อะลูมิเนียมซัลเฟต (Al₂(SO₄)₃ . 18 H₂O , Merck) หรือ สารส้ม   เฟอร์ริกคลอไรด์ (FeCl₃, APS laboratory unilab reagent) และโพลีอะลูมิเนียมคลอไรด์ (PACl, Polyaluminium chloride 18 % Al₂O₃) ความเข้มข้นของสารเคมีที่ใช้ในการทดสอบแสดงได้ดังต่อไปนี้

ก.  อะลูมิเนียมซัลเฟต (Al₂(SO₄)₃ . 18 H₂O)  ความเข้มข้นที่ใช้ในการทดสอบ ได้แก่ ความเข้มข้นที่ 0, 30, 50, 70 และ 90 มิลลิกรัมต่อลิตรตามลำดับ

ข.  เฟอร์ริกคลอไรด์ (FeCl₃)   ความเข้มข้นที่ใช้ในการทดสอบ ได้แก่ ความเข้มข้น 0, 10, 30, 50, 70 และ 90 มิลลิกรัมต่อลิตรตามลำดับ 

   ค.  โพลีอะลูมิเนียมคลอไรด์ (PACl)   ความเข้มข้นที่ใช้ในการทดสอบ ได้แก่ 100, 500, 780, 1,490 และ 2,940 มิลลิกรัมต่อลิตรตามลำดับ

2.2  การทดสอบแบบจาร์เทส

การทดสอบแบบจาร์เทสเพื่อศึกษาประสิทธิภาพของสารเคมีในการสร้างตะกอนโดยนำน้ำดิบจากหนองอีเจม ซึ่งเป็นแหล่งน้ำที่ใช้ในการผลิตน้ำประปาของมหาวิทยาลัยอุบลราชธานี (วิธีการเก็บตัวอย่างน้ำอธิบายในการวิเคราะห์น้ำและน้ำโสโครก, กรรณิการ์ (2544)) ในขวดเพท (PET) ขนาด 6 ลิตร ที่มีปริมาณน้ำตัวอย่างที่ใช้ทดสอบประมาณ 1,000 มิลลิลิตร แล้วนำมาทดสอบกับระบบจาร์เทส โดยกำหนดความเร็วรอบการหมุนประมาณ 100 รอบต่อนาที  ใช้เวลาประมาณ 1 นาที และต่อด้วยการกวนช้าด้วยความเร็วรอบเท่ากับ 30รอบต่อนาที ประมาณ 30 นาที และตั้งทิ้งไว้ให้เกิดการตกตะกอน 1 ชั่วโมง ซึ่งจะเกิดการแบ่งชั้นน้ำใสเกิดขึ้น ปิเปตน้ำใสมาวิเคราะห์หาพีเอช (pH)  ค่าความนำไฟฟ้า (conductivity)  ค่าความขุ่น (turbidity) ค่าสารคาร์บอนของสารอินทรีย์ละลาย (total organic carbon) ค่าการดูดกลืนแสงที่ความยาวคลื่น 254  นาโนเมตร (UV_254 nm) โดยวิธีทดสอบตามมาตรฐานของ Standard method (1995) และการศึกษาขั้นตอนนี้ได้ทำการศึกษาผลของสารละลายแคลเซียมไฮดรอกไซด์ (Ca(OH)₂)  (1 mL of 1000 mg/L) ที่อาจมีผลต่อกระบวนการสร้างตะกอนด้วย

 ผลการทดลอง

 ประสิทธิภาพของชนิดสารเคมีที่มีต่อการลดค่าความขุ่นและการกำจัดสารอินทรีย์ธรรม ชาติ

                1.1.  อะลูมิเนียมซัลเฟต  

             จากตารางที่ 1 พบว่า การเพิ่มขึ้นของความเข้มข้นของสารละลายอะลูมิเนียมซัลเฟต จาก 10  มิลลิกรัมต่อลิตร  เป็น  90  มิลลิกรัมต่อลิตร  ทำให้สารละลายมีค่าพีเอชลดลงจาก  6.76  เป็น  4.52  ซึ่งมีสภาพความเป็นกรดมากขึ้นเนื่องจากการเติมปริมาณซัลเฟตลงในน้ำ โดยปริมาณความเข้มข้นของสารละลายอะลูมิเนียมซัลเฟตมากขึ้นทำให้มีความเป็นกรดสูงขึ้น ค่าพีเอชที่วัดได้ส่งผลใกล้เคียงกันทั้งกรณีที่ไม่ได้เติมและเติมสารละลายแคลเซียมไฮดรอกไซด์  โดยสารละลายมีค่าพีเอชน้อยกว่า  5 เมื่อความเข้มข้นของสารละลายมากกว่า 30มิลลิกรัมต่อลิตร

             กรณีที่ไม่เติมสารละลายแคลเซียมไฮดรอกไซด์  สำหรับความเข้มข้นของอะลูมิเนียมซัลเฟตที่ 30 มิลลิกรัมต่อลิตร   จะให้ค่าความขุ่นน้อยที่สุดเท่ากับ  0.791 NTU  คิดเป็นการกำจัดความขุ่นร้อยละ  94.5  

การเพิ่มความเข้มข้นของสารละลายอะลูมิเนียมซัลเฟตมากกว่า 30 มิลลิกรัมต่อลิตร ส่งผลต่อการลดลงเล็กน้อยของค่าการกำจัดความขุ่น(หรือความขุ่นของน้ำมีค่าเพิ่มขึ้น)  อย่างไรก็ตาม การเพิ่มค่าความเข้มข้นของอะลูมิเนียมซัลเฟตจาก 50 เป็น 90 มิลลิกรัมต่อลิตร การกำจัดความขุ่นที่คำนวณได้สูงมากกว่าร้อยละ  89.3  ส่วนค่าการกำจัดความขุ่นที่ความเข้มข้นของสารละลายอะลูมิเนียมซัลเฟตที่น้อยที่สุดที่  10  มิลลิกรัมต่อลิตร จะให้ผลการกำจัดความขุ่นน้อยที่สุดที่ร้อยละ  80.5  จะเห็นว่า การเติมปริมาณของสารละลายอะลูมิเนียมซัลเฟตที่ความเข้มข้นต่ำ สามารถให้ค่ากำจัดความขุ่นได้มากกว่าร้อยละ 80 นอกจากนี้ การเติมสารละลายอะลูมิเนียมซัลเฟตยังส่งผลต่อการกำจัดสารอินทรีย์ธรรมชาติสูงสุดร้อยละ 56.2 ที่ความเข้มข้นของสารละลายอะลูมิเนียมซัลเฟตเท่ากับ 50 มิลลิกรัมต่อลิตร

            สำหรับกรณีการเติมสารละลายแคลเซียมไฮดรอกไซด์ ส่งผลต่อค่าการกำจัดความขุ่นมากที่สุดร้อยละ 95 ที่ความเข้มเข้มข้นของสารละลายอะลูมิเนียมซัลเฟต จาก 50 ถึง 70  มิลลิกรัมต่อลิตร ซึ่งส่งผลไม่แตกต่างกันมากนักสำหรับการกำจัดความขุ่นที่ความเข้มข้นของสารละลายอะลูมิเนียมซัลเฟตเท่ากับ30 มิลลิ กรัมต่อลิตรโดยที่น้ำตัวอย่างไม่ได้มีการเติมสารละลายแคลเซียมไฮดรอกไซด์ ดังนั้น การเติมสารละลายแคล เซียมไฮดรอกไซด์ลงในน้ำตัวอย่าง จะให้ผลของการกำจัดความขุ่นในน้ำที่ไม่แตกต่างกันมาก ประมาณมาก กว่าร้อยละ 94.5 หรือเพิ่มค่าการกำจัดความขุ่นขึ้นเล็กน้อย นอกจากนี้ การเติมสารละลายอะลูมิเนียมซัลเฟตยังส่งผลต่อการกำจัดสารอินทรีย์ธรรมชาติประมาณร้อยละ 56.9 ที่ความเข้มข้นของสารละลายอะลูมิเนียมซัลเฟตเท่ากับ 30 มิลลิกรัมต่อลิตร ขณะที่การเพิ่มความเข้มข้นของสารละลายอะลูมิเนียมซัลเฟต ส่งผลต่อการลดลงของการกำจัดสารอินทรีย์ธรรมชาติ ซึ่งแสดงผลของสารละลายแคลเซียมไฮดรอกไซด์ที่มีผลน้อยต่อการกำจัดสารอินทรีย์ธรรมชาติ โดยเปรียบเทียบที่ความเข้มข้นของสารละลายอะลูมิเนียมซัลเฟตที่มีปริมาณเท่ากัน

            นอกจากนี้ การเติมสารละลายอะลูมิเนียมซัลเฟต ยังส่งผลต่อการเปลี่ยนแปลงของขนาดโมเลกุลเฉลี่ยของสารอินทรีย์ธรรมชาติจากการวัดโดยใช้เครื่อง High pressure liquid chromatography (HPLC) โดยใช้คอลัมน์แบบ Size exclusion  และคำนวณจากสูตรโมเลกุลเฉลี่ยของสารอินทรีย์ธรรมชาติจาก

Chin et al. (1994)  การทดสอบพบว่า การเติมสารละลายอะลูมิเนียมซัลเฟตทำให้ขนาดโมเลกุลเฉลี่ยของสารอินทรีย์ธรรมชาติลดลงประมาณร้อยละ 10  โดยพบที่ความเข้มข้นของสารละลายอะลูมิเนียมซัลเฟตที่ 30 มิลลิกรัมต่อลิตรที่มีการเติมสารละลายแคลเซียมไฮดรอกไซด์ ส่วนที่หายไปเป็นโมเลกุลของสารอินทรีย์ธรรมชาติที่มีขนาดใหญ่ (ไม่ได้แสดงกราฟ) อาจเนื่องมาจากบางส่วนของโมเลกุลขนาดใหญ่ถูกกำจัดออกไปจากการเติมลงไปของสารละลายอะลูมิเนียมซัลเฟตและสารละลายแคลเซียมไฮดรอกไซด์ (ร้อยละ 56.9)

                 1.2.  เฟอร์ริกคลอไรด์

            การเพิ่มความเข้มข้นของสารละลายเฟอร์ริกคลอไรด์จาก  10  ถึง 90  มิลลิกรัมต่อลิตร  ส่งผลทำให้ลดค่าพีเอชจาก 6.76  ลดลงจนค่าพีเอชประมาณเท่ากับ  3  ขณะที่ค่าการนำไฟฟ้าเพิ่มมากถึง   571  ms/cm ที่ความเข้มข้นของสารละลายเฟอร์ริกคลอไรด์เท่ากับ 90  มิลลิกรัมต่อลิตร   อาจเนื่องจากปริมาณของคลอไรด์ที่เพิ่มขึ้นในน้ำ ส่วนการเติมปริมาณสารละลายแคลเซียมไฮดรอกไซด์ไม่มีผลต่อการเปลี่ยนแปลงของค่าพีเอชและค่าการนำไฟฟ้า

            สำหรับกรณีที่ไม่เติมสารละลายแคลเซียมไฮดรอกไซด์  สำหรับความเข้มข้นของอะลูมิเนียมซัลเฟตที่ประมาณ 30  ถึง 70  มิลลิกรัมต่อลิตร ค่าการกำจัดความขุ่นมีค่าสูงระหว่างร้อยละ 93.5  ถึง 94.1 อย่างไรก็ตาม การเพิ่มขึ้นของสารละลายเฟอร์ริกคลอไรด์จาก 10 มิลลิกรัมต่อลิตร เป็น 90 มิลลิกรัมต่อลิตรทำให้ลดปริมาณสารอินทรีย์ธรรมชาติลงจาก  5.98   เป็น  1.75  มิลลิกรัมต่อลิตรตามลำดับ โดยคิดเป็นการกำจัดสูงสุดที่ร้อยละ 70.7 ที่ความเข้มข้นของสารละลายเฟอร์ริกคลอไรด์เท่ากับ  90  มิลลิกรัมต่อลิตร

สำหรับกรณีที่เติมสารละลายแคลเซียมไฮดรอกไซด์  ค่าการกำจัดความขุ่นในน้ำอยู่ระหว่างร้อยละ 85.4  ถึง 92.8   สำหรับสารละลายเฟอร์ริกคลอไรด์ที่มีความเข้มข้นจาก  10 ถึง 90 มิลลิกรัมต่อลิตร ซึ่งการกำจัดความขุ่นสูงสุดให้ค่าน้อยกว่าเล็กน้อยในกรณีที่ไม่มีการเติมสารละลายแคลเซียมไฮดรอกไซด์ ซึ่งการเปรียบเทียบระหว่างความขุ่นระหว่างสารที่เติมและไม่เติมสารละลายแคลเซียมไฮดรอกไซด์ให้ค่าที่ไม่แตกต่างกันนัก ความเข้มข้นที่เหมาะสมประมาณ 30 มิลลิกรัมต่อลิตร  อย่างไรก็ตาม ในส่วนของการกำจัดสารอินทรีย์ธรรมชาติ การเพิ่มความเข้มข้นของสารละลายเฟอร์ริกคลอไรด์ส่งผลต่อการลดลงของสารอินทรีย์ธรรมชาติจาก 5.98 เป็น1.88 มิลลิกรัมต่อลิตร (คิดเป็นการกำจัดร้อยละ 68.6) ที่ความเข้มข้นประมาณ 90 มิลลิกรัมต่อลิตรซึ่งมีแนวโน้มเพิ่มขึ้นในทิศทางเดียวกันกับกรณีที่ไม่มีการเติมสารละลายแคลเซียมไฮดรอกไซด์ 

ส่วนการหาขนาดโมเลกุลของสารอินทรีย์ธรรมชาติหลังจากที่มีการเติมสารละลายเฟอร์ริกคลอไรด์ลงในน้ำตัวอย่าง  พบว่า การวัดโดยเครื่องมือวิเคราะห์ขนาดโมเลกุลโครมาโทรกราฟีในกรณีที่มีการเติมสารละลายแคลเซียมไฮดรอกไซด์ให้ค่าการคำนวณขนาดโมเลกุลเฉลี่ยของสารอินทรีย์ธรรมชาติลดลง

1.3.  โพลีอะลูมิเนียมคลอไรด์

                จากตารางที่ 3 พบว่า การเพิ่มขึ้นของความเข้มข้นของสารละลายโพลีอะลูมิเนียมคลอไรด์ทำให้สารตัวอย่างมีค่าความเป็นกรด  โดยค่าพีเอชที่วัดได้ลดลงจาก  6.76 ถึง  3.68  นอกจากนี้ การเติมสารละลายโพลีอะลูมิเนียมคลอไรด์ยังส่งผลต่อการเพิ่มค่าการนำไฟฟ้าทำให้ค่าการนำไฟฟ้ามีค่าสูงโดยเฉพาะที่ความเข้มข้นสูง 2,940 มิลลิกรัมต่อลิตร  โดยค่าการนำไฟฟ้าค่อนข้างสูงเท่ากับ  352  เท่าของค่าการนำไฟฟ้าของตัวอย่างน้ำดิบและสูงมากเมื่อเทียบกับสารละลายอะลูมิเนียมซัลเฟตและสารละลายเฟอร์ริกคลอไรด์   ทั้งนี้อาจเนื่องมาจากผลของความเข้มข้นของคลอไรด์จากสารละลายโพลีอะลูมิเนียมคลอไรด์ทำให้ค่าการนำไฟฟ้ามีค่าสูง  การเติมสารละลายแคลเซียมไฮดรอกไซด์ไม่มีผลต่อการเปลี่ยนแปลงค่าพีเอช และค่าการนำไฟฟ้า ทั้งนี้อาจเนื่องจากสารละลายแคลเซียมไฮดรอกไซด์ที่เติมมีปริมาณน้อยและไม่ส่งผลเมื่อเทียบกับปริมาณของคลอไรด์ที่มีปริมาณมาก

ความเข้มข้นของสารละลายโพลีอะลูมิเนียมคลอไรด์เท่ากับ 100 มิลลิกรัมต่อลิตร ให้ค่าการกำจัดความขุ่นสูงสุดประมาณร้อยละ 90.7  นอกจากนี้ ผลการทดสอบยังพบว่า การเพิ่มขึ้นของสารละลายโพลีอะลูมิเนียมคลอไรด์ยังส่งผลทำให้ค่าความขุ่นมีแนวโน้มสูงขึ้นทั้งกรณีที่เติมและไม่เติมสารละลายแคลเซียมไฮดรอกไซด์ ซึ่งส่งผลทำให้ค่าการกำจัดความขุ่นในน้ำมีค่าลดลง โดยค่าการกำจัดความขุ่นมีค่าลดลงจากร้อยละ 90.7 เป็น 67 ที่ความเข้มข้นเท่ากับ 2,940  มิลลิกรัมต่อลิตร นอกจากนี้ การเติมสารละลายแคลเซียมไฮดรอกไซด์ยังส่งผลน้อยต่อค่าการกำจัดความขุ่นในน้ำ

            สำหรับการกำจัดสารอินทรีย์ธรรมชาติโดยสารละลายโพลีอะลูมิเนียมคลอไรด์ จะให้ค่าการกำจัดค่อน ข้างต่ำ การกำจัดสารอินทรีย์ธรรมชาติจากการเติมสารละลายแคลเซียมไฮดรอกไซด์ให้ค่าสูงประมาณร้อยละ 35.8 ที่ความเข้มข้นของสารละลายโพลีอะลูมิเนียมคลอไรด์เท่ากับ 100 มิลลิกรัมต่อลิตร  สำหรับการกำจัดสารอินทรีย์ธรรมชาติให้ค่าต่ำในกรณีที่ไม่เติมสารละลายแคลเซียมไฮดรอกไซด์ โดยค่าต่ำสุดของการกำจัดสารอินทรีย์ธรรมชาติประมาณร้อยละ 1.8 ที่ความเข้มข้นของสารละลายโพลีอะลูมิเนียมคลอไรด์สูงเท่ากับ 2,940มิลลิกรัมต่อลิตร และมีค่าค่อนข้างต่ำมากเมื่อเทียบกับการกำจัดสารอินทรีย์ธรรมชาติของสารละลายอะลูมิเนียมซัลเฟตและสารละลายเฟอร์ริกคลอไรด์ จะสังเกตว่า การเพิ่มสารละลายโพลีอะลูมิเนียมคลอไรด์ส่งผลต่อการลดลงของค่าการกำจัดความขุ่นและสารอินทรีย์ธรรมชาติ ส่วนขนาดโมเลกุลเฉลี่ยของสารอินทรีย์ธรรมชาติที่ผ่านการเติมสารละลายโพลีอะลูมิเนียมคลอไรด์มีค่าลดลงเล็กน้อยเมื่อเทียบกับขนาดของสารอิน ทรีย์ธรรมชาติของน้ำดิบ